Jónína Ben Laden

Ég man eftir því að um svipað leyti og Jói pabbi Jóns Ásgeirs var að dömpa Jónínu (og samkvæmt hennar eigin brenglaða huga þar með að ræna af henni 120 milljónum sem hún hafði samt tapað alveg sjálf í Planet Pulse ruglinu) þá birtist kellingin alveg trítilóð í sjónvarpsfréttunum að fjargviðrast (takk Maggi) út af skemmtistað sem þá stóð við hlið líkamsræktarstöðvar hennar í Austurstræti. Minnir að staðurinn hafi heitið Diablo, og þar var leikin teknótónlist og kúnnar drukku aðallega vatn.

Beyglan var alveg orðin rauð á brjóstunum af æsingi (takk Kiddi) og krafðist þess í fréttaviðtali að staðnum yrði lokað því þetta væri bara... dópbæli! Hún notaði orðið eins og Billy Graham myndi nota orðið homosexual.

Ég velti því fyrir mér að fara með spraybrúsa og mála orðið "dópbæli" á Planet Pulse, því hver er munurinn á því að
a) pumpa sig upp á kreatíni til að endast lengur á hlaupabrettinu
b) pumpa sig upp á MDMA til að endast lengur á dansgólfinu
meiraðsegja tónlistin er svipuð!

Þannig að ég skildi strax hvað hún var að meina í tölvupóstinum þar sem hún hótaði að salta feðgana, því á hana væri hlustað. Diablo hafði nefnilega farið fljótlega á hausinn og truntan hefur örugglega haldið að hún væri svo valdamikil að þetta geðveikiskast hennar út í nágranna sína, bara útaf því að hún átti ekki fyrir húsaleigunni né launum starfsfólksins síns (samt alltílagi með Visareikninginn hennar) hafi haft þessi áhrif. Þannig er með fólk sem heldur að það hafi áhrif, það túlkar jafnvel náttúruhamfarir sem sínar gjörðir. Stand up Mark Lynas.

Menn hafa verið að skammast útaf því að sönnunargögn um sinnissýki druslunnar (tölvupóstar hennar þar sem hún ýmist hótar mönnum eða biður þá um að biðja Davíð að hjálpa sér að hóta fólki) hafi verið birt í blöðum. Sitt sýnist hverjum en flestir eru hneykslaðir á því að DV birti frétt um að hún hafi legið undir (og sennilega líka ofaná og við hliðina á, og eflaust kropið fyrir framan) ritstjóra morgunblaðsins.

Af hverju?

Á að horfa framhjá því að hún hefur gert ritstjóra virtasta fjölmiðils Íslands á síðustu öld, ærulausan (og vísast æran líka) með því að leyfa honum að sullast í kuntunni á sér?

Maðurinn er ekkert fífl, ég þekki mann sem þekkir mann sem þekkir hann, og allir eru á einu máli um að hann sé góður maður. Ég efast heldur lítt um það, þó hann sé greinilega gerspilltur af valdi sínu. En píkan á Jónínu Ben hefur truflað dómgreind hans. Það er alveg klárt. Og þessvegna verður að segja frá því.

Enda svarar DV skinhelgum hneykslunarupphrópunum með því að birta enn meira djús um þessa ótemju:

"Eftir að Jónína flutti úr íbúð sinni í Bryggjuhverfinu (af því að hún var gjaldþrota - innsk BG) kom Skúli Magnússon, fullorðinn maður og dálítið sérstakur karakter (les: þroskaheftur eldri borgari - innsk BG) til hennar og bauð henni afnot af glæsilegu húsi sínu í Stigahlíð. Ekki löngu síðar fóru þau Skúli saman til Kanaríeyja og dvöldu þar í tvær vikur. Í viðtali við Mannlíf sem kom út nú í sumar segir Jónína frá viðskiptum þeirra Skúla á þann veg (Og takið nú eftir hvað henni er annt um einkalíf sitt! - innsk BG) að hann láni henni húsið en hún sjái fyrir hans persónulegu þörfum þess í stað.

I rest my case. Svo nú er víst best að ég fari að tala illa um sjálfan mig.

Ég er þjófur.

Ég stel öllu steini léttara ef ég held að ég komist upp með það. Nokkur dæmi:

Um daginn vorum við hjónin í Bónus að versla og þegar við vorum komin út með körfuna sá ég að stór poki af súkkulaði hafði ekki farið í gegnum kassann og var því þjófstolinn. En súkkulaðið var gott, sem eftirréttur eftir súra hrygginn sem þið verðið að prófa.

Í næstu Bónusferð tók ég eftir því að Lýsis- og vítamínpakkinn var í þann mund að verða langdýrasta varan í körfunni minni, og þarmeð að tvöfalda upphæðina sem ég myndi eyða í þessari verslun litla mannsins. Þannig að ég prófaði sama trix og með súkkulaðið, og það virkaði!

Nú væri Jónína orðin vinur minn ef hún væri að lesa, vitandi að ég væri að ræna fjandvini hennar. En Guð forði mér frá vináttuhótum hennar, ojbara! Það væri örugglega eins og að veifa honum út um gluggann í suðvestanstinningskalda og slydduslabbi.

En þá snýst kvæðið og gengur í Krossinn. Á hverjum morgni þegar ég geng út á stoppistöð kem ég við í einhverri sjoppunni í hverfinu og stel Mogganum. Les hann svo í rólegheitunum því eins og fram hefur komið er ég 40 mínútur í vinnuna. Ég tek fram að ég rótera sjoppum, bæði til þess að níðast ekki bara á einum sjoppueiganda, og líka til þess að minnka líkurnar á að þeir geri eitthvað í málinu.

Og svo núna áðan. Ég var að versla, einu sinni sem oftar, en stal engu, hvorki af Bónus né ÁTVR. Hins vegar fór ég á Kringlukránna á eftir og fékk mér bjór. Hér á eftir fer yfirlit yfir þjónustuna sem ég fékk. Tekið skal fram að ég fer oft á Kringlukránna, og þjónustan þar er alltaf svona.

Ég kem inn, geng að barnum þar sem stúlka er upptekin við eitthvað annað en að afgreiða kúnna. Eftir um hálfa mínútu lítur hún upp. Þetta kemur mér á óvart því oftast þarf maður að bíða amk. 8 sinnum lengur, en sennilega er þetta vegna þess að ég er eini kúnninn. Hins vegar eru fjórar stúlkur á vakt, og þar sem ég er mjög þyrstur veit ég að nú verð ég að nota tækifærið. Einn bjór takk! Jájá, segir hún, sestu bara og ég kem með hann til þín. Ég geng að einu borðinu. Ekki setjast þarna, við erum að setja upp fyrir matargesti, ertu til í að sitja þarna frekar. (Í reykhlutanum, en það breytir reyndar engu því ég er eini kúnninn.) Ég sest. Og bíð. Að þessu sinni í hinar hefðubundnu 4 mínútur.

Þegar sá bjór er búinn reyni ég að líta upp og húkka athygli. Tekst ekki, frekar en vanalega. Stend upp og geng að barnum. Tvær stúlkur standa fyrir innan barinn og spjalla saman flissandi. Nokkur stund líður, en ég er heppinn. Önnur þeirra hlýtur að vera ný, því þegar ég hósta kurteislega lítur hún við og sér mig. Heldur samt áfram að spjalla og reynir að láta sem ég sé ekki þarna, en reynsluleysið verður henni að falli. Hún gjóar augunum á mig taugaóstyrk, missir smám saman þráðinn í samræðunum, og það endar með því að hún segir skömmustulega: Það vantar aðstoð.

Lætur sig svo hverfa inn í eldhús svo hin stúlkan, sú hin vanari, geti einbeitt sér að því að hunsa mig. En eftir dúk og disk fæ ég annan bjór.

Líður nú og bíður. Og ég sé að klukkan nálgast 6 og tími kominn til að ná strætó heim og sjóða kvöldmatinn. Þannig að ég geng að barnum. Sú nýja er farin, og í stað hennar komin ein sem ég verð að gefa nafnið "Drekynjan hún Dísa". Hún er pro þessi. Hún getur labbað fram og til baka við barinn, skroppið inn í eldhús, farið fram fyrir barinn og skipt um öskubakkana sitt hvoru megin við mig. Allt án þess að mér finnist ég vera þarna. Svo fer hún aftur inn í eldhús.

Ég tek nokkur skref frá barnum, færi mig nær útganginum, þar sem tímaritin eru. Hún kemur aftur út, labbar til mín og hagræðir tímaritunum á barnum fyrir framan mig, en sér mig ekki. Fer aftur inn í eldhús. Ég er búinn að vera með debetkortið á lofti allan tímann.

Svo ég labba út.