Um lesblindu og fleira

Did you hear the one about the insomniac dyslexic agnostic who lies awake at night wondering if there's a dog?

Rsnaónnikr snýa að flók gteur lseið óúrltgea sýrkt þtót sföutm sé rlgauð, svo famragela sem frstyi og sðíatsi satufr séu rtéitr.

Í mötuneytinu í skólanum var boðið upp á stafasúpu um daginn. Ég horfði ofan í skálina og hugsaði með mér: Svona hlýtur það að vera að vera lesblindur!

Öllu verra er að þessi matmálstími er sirka það eina sem er gert fyrir lesblinda í mínum skóla.

Ég hóf störf þarna seint á þarsíðasta skólaári, og tók nokkurn tíma að komast inn í starfið auðvitað. Mikill lífróður var í gangi hjá 10. bekk sem átti stutt í samræmdu og hafði ekki fengið almennilega kennslu mest allan veturinn, því kennarar voru alltaf að hætta. Segir kannski mikið um neyðina sem skólinn var kominn í að þeir skyldu ráða mig eftir 15 mínútna kynni.

Þegar einkunnirnar úr samræmdu komu seinna um vorið var augljóst að eitthvað mikið var að.
Í 10. bekk voru einir 5-6 nemendur sem áttu við lesörðugleika að stríða, og þau féllu öll í flestum prófum. Skólastjórinn gaf þá út yfirlýsingu um að nú hefði hann séð ljósið, eftir áratuga feril sem kennari og skólastjóri hefði hann aldrei trúað á lesblindu, en nú skyldi eitthvað gert fyrir þá sem þjáðust, og lofaði hann úrræðum á næsta vetri.

Næsta vetur tilkynnti hann afsögn sína. Úrræðin fyrir þá lesblindu í bekknum voru engin af hálfu skólans, en sem betur fer voru þau færri í bekknum að þessu sinni. Og færri féllu.

Nýr skólastjóri tók við í haust og tilkynnti "lestrarátak" í skólanum. Hugsað sem langtíma lausn á vandanum, að tekið yrði fastar á þeim nemendum sem væru seinlæsir í yngri bekkjum, til þess að vandamálið væri úr sögunni þegar börnin yrðu eldri. Frétt um þetta var sett inn í handbók skólans í síðustu viku undir fyrirsögninni "Lestarátak." Ég spurði á fundi hvort það stæði til að leggja niður skólabílana. Og enginn skildi neitt. Ég hafði líka talað um það á öðrum fundi í upphafi skólaárs að þetta væri orðið hjartans mál hjá mér, enda umsjónarkennari í 10. bekk og vil að eitthvað sé gert fyrir mína nemendur í ár, en ekki bara þá sem verða í 10. bekk eftir 6-9 ár. Lýsti yfir áhuga á að taka þetta fyrir í minni símenntun, og uppskar vingjarnlegt "já, jæja?" frá skólastjóra, námsráðgjafa og sérkennara, sem allar töldu sig hafa meira vit á þessu en strákurinn gæti státað af.

Akkúrat núna sit ég við tölvuna af því að ég er í stórfelldri ólöglegri fjölföldun á þeim fáu hljóðbókum sem til eru á bókasafni skólans. Af því að bókasafnið er orðið soldið tregt til að lána þær, vegna nokkurra tilfella þar sem erfiðlega gekk að fá þeim skilað.

En að öðru. Meðan ég er að kópíera á fullu er ég að fletta í gegnum helstu blogg sem ég er vanur að skoða. Mark Lynas er þögull sem gröfin eftir að hrakspár hans um fellibylinn Rítu reyndust á sandi byggðar.

Að öðru leyti skiptast bloggverjar í tvennt. Annars vegar þeir sem blogga aldrei (Georg, Páski, Immagaddus, Ármann), sem valda manni nánast hjartaáfalli þegar eitthvað nýtt birtist á síðum þeirra.

Immagaddus hefur reyndar afsökun þar sem tölvan hans bráðnaði nýlega og erfitt reynist að fá nýjan Windows 98 disk handa honum. Ég hef ráðlagt honum að fjárfesta í fartölvu og hætta að nota þessa ofvöxnu bréfapressu sem hefur trónað á skrifborðinu hans síðan Nik Kershaw heillaði landann og hylur eflaust ýmsar tegundir lífvera. En ef einhver lumar á 98 handa honum endilega setjið ykkur í samband við hann. Hann les eflaust næst síðuna sína um helgina þegar hann kíkir til mín í bjór og meððví.

En Páski hefur fáar afsakanir, sitjandi fyrir framan tölvuskjá í vinnunni alla daga (og það er að koma október svo að það er bókstaflega EKKERT að gera í túristabransanum, við vitum það öll og ekki reyna að ljúga að okkur Páski!) og það er soldið fyndið að lesa í fjórtánda sinn sama bloggið um það hvernig veðrið var fyrir hálfum mánuði. Ég veit hvernig veðrið er, ég er með glugga!

Georg er að verða jafn slæmur og Ingi Björn, sem ég er búinn að taka út úr favourites því hans síðasta blogg fjallar um flóðbylgjuna í Phuket! En ég er samt þakklátur Georg fyrir hans síðasta blogg, því nú fær maður ekki "Farið öll til helvítis!" ef maður vogar sér að kíkja í heimsókn.

Trommuleikarinn hugumprúði virðist síðan vera í einhverjum kamikaze-fíling, búinn að taka áskorun frá Magga og staðráðinn að tapa í blogg-keppni.

Svo eru hinir, sem blogga nær stanslaust - ég hlýt að teljast í þeim hópi þar sem það hafa liðið mest 9 dagar á milli blogga hjá mér (í júlí) - en samt eru það aðallega Fiffi og Maggi. Þeir eru meistarar hvor á sínu sviði, oft mjög langar og detailed pælingar og mjög gaman að lesa kommentin sem fólk setur inn hjá þeim. Fiffi er að vísu fullduglegur að kommenta hjá sjálfum sér en það getur samt komið mjög skemmtilega út. Og Maggi býr auðvitað á annarri plánetu en við hin, eins og allir vita sem hafa kynnst manninum. (Ólíkt Fiffa sem hefur hingað til látið sér nægja að vinna á öðru tilverustigi.)

Og ég fór að spá: ætli það sé til vél sem mælir bloggtíðni hjá manni? Og sendir á mann spamkomment eftir því hvað maður er duglegur? Og hlýtur þá ekki að styttast í að hún fari að fylgjast með íslensku bloggsíðunum? Hún hefur nebblega hingað til einskorðast við okkur sem erum hjá blogspot.com. Það getur verið alveg kostulegt að lesa þessi komment, þau eru öll eins, og miðast greinilega öll við meðal-IQ í Bandaríkjum N-Ameríku.

Dæmi:
Hey, that's an awesome blog you've got. I'm definitely going to bookmark it. Check out my colon cleansing web site if you have a chance. It covers all your colon cleansing needs.

Hey, that's an awesome blog you've got. I'm definitely going to bookmark it. Check out my Ukraine Brides web site if you have a chance. It covers all your Ukraine Brides needs.

Minnir mig á atvik sem varð í USA í gamla daga þegar ég var þar í háskóla. Fyrir daga bloggs, nets, emils og alls, þó að vísu væri frumstæð útgáfa af netinu í boði á skólabókasafninu og innanhúss tölvupóstur sem þá hafði enn ekki fengið nafnið e-mail.

Anyways, dag einn hringir síminn hjá mér. Númerið var (412)-683-7973 og ég bjó þá á 5529 5th Avenue. Læt það fylgja með svona uppá Orwell fílinginn. Ég svara, og rödd í símanum glymur hátt og snjallt: Congratulations! Svo kom nokkuð löng þögn. You have won one of five special prizes! Stay on the line to find out more! Og ég beið á línunni meðan verkamaður í Mexíkó skipti um kassettu í féflettivélinni.

Svo eftir langa mæðu kom röddin aftur. Ég fæ enn hroll þegar ég hringi í upplýsingalínu bankanna hér heima og Kristján Franklín Magnús leikari segir mér að staðan á reikningnum sé: Tvö... hundruð... fjörutíu... og... átta... þúsund... fimm... hundruð... níutíu... og... níu... krónur... í mínus! Því að talandinn var eins. Óheppinn leikari að lesa eitt og eitt orð inn á teip, sem síðan er klippt saman eftir þörfum. Og ég fékk að vita hver verðlaunin fimm væru. Það var:

$10.000 í beinhörðum peningum
$ 7.500 í gulli og skartgripum
Mazda Miyata sportbíll
Hnattferð
og að síðustu, ritsafn Ralph Waldo Emerson

Þetta síðasta fékk ég svo í jólagjöf mörgum árum síðar, og komst að því að kostaði $9.99. En til þess að komast að því hvaða verðlaun ég hefði unnið -- GUARANTEED!!! -- sagði röddin, varð ég að gefa upp kreditkortanúmer og kaupa 100 pennasett á AÐEINS $9.99 stykkið. Ideal for Christmas, Weddings, Graduation, or any other presents! sagði röddin. Og reiknið nú. Gerum ráð fyrir að þeir hafi samkvæmt einhverju sýstemi látið einn aumingja fá hvert af hinum fjórum verðlaununum, hversu margir þurftu þá að kaupa $9.999 virði af kúlupennum í skiptum fyrir tíu dollara bók, til að dæmið borgaði sig.

Ég verð að játa það að ég lét blekkjast, en tókst með klækjum að koma mér undan því að borga. Ég er að einfalda söguna hér, en röddin magnaða hélt mér í símanum í heilan klukkutíma, og lét mig smám saman gefa upp ýmsar upplýsingar svo sem heimilisfang, social security númer og fleira, for verification purposes áður en hún klykkti út með kreditkortanúmerinu. Ég hringdi hins vegar í Eurocard á Íslandi, sagði þeim að ég hefði skroppið að heiman og vinur minn hefði svarað í símann og gefið upp mitt kortanúmer án míns samþykkis. Það var tekið gott og gilt og svindlararnir fengu ekki krónu. Hringdu líka í mig nokkrum dögum seinna (frá Mexíkó, komst ég að þökk sé númerabirtinum) og spurðu hvað væri eiginlega að mér. Reyndu að plata mig til að kaupa "bara" fimmtíu pennasett, en ég var ófáanlegur.

Ummæli

Unknown sagði…
já, thetta var athyglisverd lestarferd ;-)

en hérna sönnunargögnin hladast upp, ekki hringja í CIA, sjádu hvad ég fann thegar ég var ad grafa í gömlum skriptum:

PHONE HOME
Dag einn komst ég að því mér til mikillar skelfingar að ég er geimvera.
Ég keypti mér einn líter af kóka kóla, kleyf hæsta fjallið, drakk kókið, og hrópaði
"Komið og sækið mig, ég er orðin leiður á að hanga hérna."

Eftir að hafa öskrað í hálftíma gafst ég upp, og komst að því að ég er í raun og veru huldumaður.

Ég bankaði á bergveggina og bað huldufólkið um að opna fyrir mér,
einhversstaðar, einhverntíma
hefði einhver gert hræðileg mistök.
Huldufólkið vildi ekki opna fyrir mér.

Ég hef ekki náð mér enn.

En ég lifi ennþá í voninni.
Stundum, á virkum dögum þegar klukkan slær tólf og allir eru farnir að sofa
oppna ég gluggann og öskra:
"Nú er nóg komið."
Ég hætti ekki fyrr en nágrannarnir hringja í lögguna.

Vinsælar færslur af þessu bloggi

Jólabjórrýni Feitabjarnar 2021

Jólabjórrýni Feitabjarnar 2022

Feitibjörn tekur pásu